Weerfotograaf Bart trekt naar Florida
Wie Florida zegt, zegt meteen zon. Ze noemen het niet voor niks ‘The Sunshine State’. Maar aangezien Florida zich in een subtropisch (en zelfs een gedeelte tropisch) klimaat bevindt kent het ook een regenseizoen in de zomermaanden. Dat regenseizoen loopt gemiddeld genomen van juni tot en met september, maar dat schommelt wat van jaar tot jaar. Juli en augustus zijn de topmaanden hiervoor.
Hieronder ontdek je het verhaal van weerfotograaf Bart De Bruyn
- Heb jij reeds een stormglas in huis gehaald?
Weerfotografie met uitdagingen
Ik had ruim een week stormchasing gepland midden juni. Door omstandigheden is dat helaas beperkt gebleven tot 4 dagen, maar op die paar dagen heb ik enkele mooie zaken mogen aanschouwen. Het mag dan meteorologisch meezitten om mooie foto’s te maken, maar Florida is niet altijd een makkelijke plaats om te chasen.
Veel regio’s zijn bebost of hebben moerassen met veel (hoge) planten die heel vaak het zicht belemmeren. De stranden zijn de beste plaatsen, maar die sluiten dan in veel gevallen na zonsondergang. Waar je wel nog op strand mag komen sluiten de parkings na zonsondergang en riskeer je een flinke boete. Dus het is best nog een uitdaging om er mooie foto’s te kunnen en mogen maken.
- Weerfotografie? Ontdek deze praktische gids op Bol.com
Set-up voor onweer
Daarbij is het ook belangrijk te weten hoe het onweer daar precies tot stand komt. Je hebt er uiteraard de klassieke warmte-onweders die ontstaan door het stijgen van warme lucht doorheen de dag. Maar in de namiddag gebeurt er iets speciaal. Doordat de lucht boven land snel opwarmt vanaf de middag treedt daar convectie op (stijgen van warme lucht).
- Het weer begrijpen en voorstellen? Ontdek dit boek
De lucht aan de grond moet uiteraard weer ‘aangevuld’ worden en zo ontstaat een zeebries. In de lage landen horen we dat ook vaak in het weerbericht, dat in de namiddag een zeebries ontstaat. Dat is vaak een verkoelend windje dat van over de (veel koelere) zee komt.
Hoe zit dat precies voor Florida?
In Florida is dat gelijkaardig, alleen is Florida een schiereiland en komt de zeewind van 2 kanten. Vrijwel elke dag ontstaat dit fenomeen in de (vroege) namiddag, en dan begint het spektakel. Een zeebries van zowel west als oost komt het land opgewaaid, en op een bepaalde plaats botsen deze tegen elkaar.
De lucht kan maar één kant uit en dat is omhoog. Zo krijg je ‘geforceerde convectie’ en krijgt de stijgende warme lucht daar nog een flinke extra duw. Dat zorgt er erg vaak voor dat er fikse onweersbuien ontstaan op deze convergentielijn. Elke dag ligt die lijn trouwens een beetje anders.
Zeebries triggert flinke onweersbuien
Eens de zeebries op gang is gekomen begint de dag voor de stormchaser. De eerste dag was het voor mij nog wat zoeken hoe alles in z’n werk ging en bijgevolg bevond ik mij achter de lijn. Ik zag het onweer in de verte maar ik zat te ver om er tijdig nog bij te komen. Het verkeer valt er niet altijd mee (zeker rond en tussen grootsteden) en eigenlijk voelde die dag alsof ik een beetje gefaald had.
De tweede dag had ik me wat beter voorbereid en wat meer windkaarten bekeken om beter te kunnen inschatten waar de convergentielijn zich zou vormen. En ja hoor, iets na 14u lokale tijd ontstonden boven m’n hoofd enkele flinke cumuli die al snel uitgroeiden tot heuse cumulonimbus wolken met stortregens en krachtige blikseminslagen. Het was meteen zoeken naar geschikte plaatsen om te fotograferen met het onweer mee, want de convergentielijn verplaatste zich vrij snel westwaarts.
- Fotograferen in hoge kwaliteit? Ontdek deze CANON spiegelreflex
Verkeer en wegenwerken speelden in mijn nadeel en hierdoor heb ik wat vat op de cellen verloren. Maar het was toch nog flink genieten van de wegtrekkende onweders met hoge bliksemactiviteit en flinke crawlers die van de horizon helemaal tot in het zenit reikten.
- Welke soorten bliksems bestaan er?
Perfect catch: de supercell
De volgende dag lag de convergentielijn redelijk westelijk, ideaal voor mij aangezien ik in de omgeving van Tampa verbleef. Het duurde wat langer maar uiteindelijk kwamen er toch enkele flinke onweders tot ontwikkeling.
Op de weerradar zien ze er allemaal gewoontjes uit, maar ik zag een van de cellen visueel op me afkomen en dat leek toch meer dan een gewoon warmte-onweer. Het begon meer en meer op een wallcloud te lijken. En een wallcloud zou betekenen dat dat onweer geen gewoon onweer zou zijn, maar een heuse supercell.
Deze komen daar niet vaak voor dus het zou een mooie belevenis zijn! Naarmate de cel dichter kwam raakte ik meer en meer overtuigd dat het wel degelijk een supercell was. Een timelapse maakte later ook duidelijk dat er rotatie op zat, dus bij deze bevestigd.
De zon was ondertussen aan het ondergaan en dat was de basis voor een erg mooie passage van de supercell. Het was de perfecte afsluiter van een korte maar krachtige chase-week.
